امر به معروف

اين جامعه اسلامى ، بايد زنده، هوشيار، آسيب‏ ناپذير، پراميد، آماده مقاومت، آماده ضربه ‏زدن و به صورتِ يك موجود زنده مقاوم بماند و مقاومت كند. اين، چگونه ممكن است؟ اين است كه بنده موضوع امربه ‏معروف ونهى‏ ازمنكر را مطرح كردم. موضوع امر به معروف كه موضوع جديدى نيست. اين، تكليف هميشگى مسلمانان است. جامعه اسلامى، با انجام اين تكليف زنده مى‏ ماند. قوام حكومت اسلامى، با امربه ‏معروف و نهى‏ ازمنكر است، كه فرمود: اگر اين كار نشود، آن وقت «لَيُسلِّطُنَّ اللَّه عَلَيْكم شِرارُكم فَيَدْعُوا خِيارُكُم فلا يُسْتَجابُ لَهُم». قوام حكومت اسلامى و بقاى حاكميت اخيار، به اين است كه در جامعه امربه ‏معروف ونهى‏ ازمنكر باشد. امربه ‏معروف فقط اين نيست كه ما، براى اسقاط تكليف، دو كلمه بگوييم. آن هم در مقابل منكراتى كه معلوم نيست از مهمترين منكرات باشند. وقتى يك جامعه را موظّف مى‏ كنند كه آحادش بايد ديگران را به معروف امر و از منكر نهى كنند، اين به چه معناست؟ چه وقت ممكن است آحاد يك ملت آمر به معروف و ناهى از منكر باشند؟ وقتى كه همه، به معناى واقعى در متن مسائل كشور حضور داشته باشند؛ همه كار داشته باشند به كارهاى جامعه؛ همه اهتمام داشته باشند؛ همه آگاه باشند؛ همه معروف شناس و منكر شناس باشند. اين، به معناى يك نظارت عمومى است؛ يك حضور عمومى است؛ يك همكارى عمومى است؛ يك معرفت بالا در همه است.

امربه‏ معروف، اينهاست. والّا اگر ما امربه ‏معروف را در يك دايره محدود، آن هم به وسيله افراد معلومى، زندانى كنيم، دشمن هم در تبليغات خودش بنا مى‏ كند سمپاشى كردن؛ كه در ايران بناست از اين به بعد، نسبت به زنهاى بدحجاب، اين‏طور عمل شود! اين واجبِ به اين عظمت را، كه قوام همه چيز به آن است، بياورند در دايره‏اى محدود، در خيابانهاى تهران؛ آن هم نسبت به چند نفر زنى كه وضع حجابشان مثلاً درست نيست. اين است معناى امر به معروف؟! اين است معناى حضور نيروهاى مؤمن در صحنه‏ هاى گوناگون جامعه؟! قضيه، بالاتر از اين حرفهاست. تخلّفها يك اندازه و يك نوع نيست. تخلّفها، تخلّفهاى فردى نيست. بالاترين تخلّفها، آن تخلّفها و جرايمى است كه پايه ‏هاى نظام را سست مى‏ كند. نوميد كردن مردم، نوميد كردن دلهاى اميدوار، كج ‏نشان دادنِ راه راست، گمراه كردن انسانهاى مؤمن و بااخلاص، سوء استفاده كردن از اوضاع و احوال گوناگون در جامعه اسلامى، كمك كردن به دشمن، مخالفت كردن با احكام اسلامى و تلاش براى به فساد كشاندن نسل مؤمن. امروز دستهايى تلاش مى‏ كنند تا فساد را به صورت نامحسوس - نه آن طورى كه شما در خيابان آن را ببينيد و بفهميد و مشاهده كنيد - به شكلهاى گروهكى، ترويج كنند و جوانان را به فساد بكشانند؛ پسرها را به فساد بكشانند؛ مردم را به بى ‏اعتنايى بكشانند. منكرات اينهاست؛ منكرات اخلاقى، منكرات سياسى، منكرات اقتصادى. همه ‏جا، جاى نهى از منكر است. يك دانشجو هم، در محيط درس مى‏ تواند نهى از منكر كند. يك كارمند شريف هم، در محيط كار خود مى‏ تواند نهى از منكر كند. يك كاسب مؤمن هم، در محيط كار خود مى‏ تواند نهى از منكر كند. يك هنرمند هم، با وسايل هنرى خود، مى‏تواند نهى از منكر كند. روحانيون در محيطهاى مختلف، يكى از مهمترين عوامل نهى از منكر و امر به معروفند. نمى ‏شود اين واجبِ بزرگ الهى را در دايره‏ هاى كوچك، محدود كرد. كار هم كار همه است. اين‏طور نيست كه مخصوص عدّه خاصى باشد. البته هركس وظيفه‏اى دارد. من در پيام تشكّرى كه منتشر شد، عرض كردم: قشرهاى مختلف، بايد جايگاه خود را در امربه معروف و نهى از منكر، پيدا كنند. هر كس جايگاهى دارد. كجا بايد نهى از منكر كنيد؟ شما در مقابل كدام منكر مى‏توانيد مقاومت كنيد و بايستيد؟ كدام رامى‏ شناسيد؟ كار، كار مردمى است. البته، علماى دين بايد مردم را هدايت و راهنمايى كنند؛ كيفيّت نهى‏ازمنكر را بيان كنند و منكر را براى آنها شرح دهند.

بايد خطر را بشناسيم. بايد نقاطى را كه خطر، از آن نقاط جامعه اسلامى را تهديد مى‏ كند، درست بشناسيم. آن عبرتهاى قضاياى صدر اسلام را براى مردم و براى خودمان، باز كنيم. مهمترين وظيفه ‏اى كه در صراطِ امربه معروف ونهى‏ازمنكر وجود دارد، اين است كه نيروهاى مؤمن وآمربه‏ معروف و ناهى‏ ازمنكر و آنهايى كه در نظام اسلامى انگيزه دارند، بايد در صحنه باشند. همه ‏جا بايد حضور داشته باشند. حزب‏ الّلهى بودن، يعنى آماده كار بودن براى انجام تكليف الهى. اين، يك ارزش است؛ يك ارزش انقلابى است. در نظام اسلامى، همه جا، كسى كه داراى روحيه حزب الّلهى است بر كسى كه داراى روحيه حزب الّلهى نيست، ترجيح دارد.